در کل پیشنهاد می کنم مخاطبان در تعطیلات نوروزی به آثار امیدبخش توجه نشان دهند یعنی آثاری که به اندازه مشکلات از روش مبارزه با مشکلات هم سخن می گویند.

با گذشت حدودا دو دهه از شروع به کار مجدد موسیقی پاپ در ایران همچنان تعدادی از بهترین خوانندگان این شاخه از موسیقی همانها هستند که در آن دوره و از طریق صداوسیما استعداد خود را به مخاطبان نشان دادند. از یک سو یافتن پاسخی برای چرایی عدم امتداد این روند الگوسازی در صداوسیما و از سوی دیگر یافتن پاسخی بر این پرسش که چرا موسیقی ما نسبت به سینما در تصویری کردن آیین‌های نوروزی موفق‌تر بوده سبب ساز آن شد که با یکی از پیشگامان موسیقی پاپ جدید ایرانی یعنی خشایار اعتمادی گفت‌وگو کنیم.

برخلاف سینما که متاسفانه در تصویری کردن آیین‌های نوروزی چندان موفق نبوده در حیطه موسیقی قطعات نسبتا خوبی مرتبط با نوروز ساخته شده اند مثل همان ترانه معروف «من، تو، درخت و بارون» از سروده های احمد شاملو که شما آن را اجرا کردید. فکر می کنید دلیل استفاده بیشتر و بهتر موزیسین‌ها از این پتانسیل چه بوده است؟
اولا در کل، موسیقی در جامعه جوان کاریزماتیک تر از سینما است. دوما سرعت تولیدش بیشتر است ضمن اینکه دسترسی به موسیقی سهل الوصول تر است یعنی مخاطب دائم در هر جایی که است از خانه گرفته تا اتومبیل، هنگام راه رفتن یا موقع دویدن میتواند موسیقی را مهمان وجودش کند. این را هم درنظر بگیرید که مفاهیمی مانند عیدی و بهاری در کلام و تلفیق با موسیقی تاثیرگذارتر است. این را هم درنظر بگیرید که مفاهیمی مانند عید یا بهار در کلام و تلفیق با موسیقی تاثیرگذارتر است.

یعنی چون موزیسین‌ها سریعتر از سینماگران قادر به تولید یک اثر مرتبط با یک واقعه هستند کارشان فراگیرتر بوده؟
این هم یکی از دلایل این قضیه است. درباره سرعت تولید یک مثال می زنم؛ در قضیه‌ای مانند زلزله بم ما ظرف ۴۸ ساعت کاری ساختیم و در سازمان صداوسیما آن را پخش کردیم اما در صداوسیما یا سینما حداقل هفت هشت ماه طول می کشد که اثری درباره یک موضوع خاص تولید شود یعنی زمان می‌گذرد و در کوران اتفاق نیست که اثر به نمایش در می آید.

فکر می کنید علیرغم اینکه در میانه دهه هفتاد صداوسیما با میدان دادن به جوانان بااستعداد عرصه موسیقی می کوشید یک سری الگوهای درست شنیداری به جامعه معرفی کند چرا در دهه های بعد چنان که باید این روند پیگیری نشد؟
تمرکز بر این موضوع همواره یکی از دغدغه های من بوده است. در آن دوران صداوسیما بسیار تاثیرگذار بود و حمایت قابل دفاعی را از موسیقی کرد. در آن دوران یک نگاه حمایتی- هدایتی-کارشناسی وجود داشت و بعد از اینها هم یک ممیزی درست وجود داشت. این نگاه درست موجب پرورش یک سری موزیسین موفق شد و این جریان طوری بازتاب داشت که من یادم است در آن دوران در سطح خبری، خوانندگان فارسی زبان خارج از کشور به صورت مستقیم یا غیرمستقیم به این مساله اشاره می کردند که به واسطه ارائه سبکی متفاوت از موسیقی پاپ در داخل کشور، آنها جایگاهشان را در ایران از دست داده‌اند. آن قدر حمایت‌ها درست و اصولی بود که چنین اتفاقی رخ داد اما متاسفانه سیاست‌های آن دوران امتداد نیافت یعنی سعی شد حجم حضور خوانندگان آن نسل را کم کنند و این همزمان شد با حضور صدها شبکه ماهواره ای به کشور.

... و احتمالا همین الگوبرداری از شبکه های ماهواره ای بود که کیفیت موسیقی نسل‌های بعد را کاهش داد؟
ببینید، در دورانی که شما از آن به عنوان الگو یاد کردید ما از شعر گرفته تا آهنگ و تنظیم، آثار درجه یک به مخاطبان عرضه می کردیم اما حضور نسل ما در تلویزیون کم شد، صداوسیما درصد موسیقی پاپ را به حداقل رساند و میزان استفاده از ماهواره بالا رفت و نسل بعد ما ابایی نداشت از اینکه از شبکه های ماهواره ای الگوبرداری کند. به این ترتیب یک سری کار سطحی در داخل بدون کارشناسی و تحت عنوان کارهای غیرمجاز ساخته شد و از شبکه‌های ماهواره‌ای روی آنتن رفت و به عنوان نمادی از موسیقی داخل ایران در معرض دید مخاطبان جهانی قرار گرفت.

پس باید سیاستگزاران صداوسیما را در ایجاد این قضیه مقصر دانست؟
در ایجاد این قضیه همه مقصر بودند از هنرمندان گرفته تا مخاطبان و سیاستگزاران امور فرهنگی. ای کاش جلوی این روند گرفته می‌شد اما این امر صورت نگرفت تا کار به جایی رسید که بسیاری از هنرمندانی که به دنبال محتواگرایی بودند به حاشیه رفتند و شغل عوض کردند تا امروز که به ندرت پیش می آید کارهای خوب ببینیم.

در آستانه نوروز قرار داریم. اگر بخواهید به عنوان یک موزیسین به مخاطبان پیشنهادهایی برای گذران تعطیلات نوروزی دهید، چه می گویید؟ مثلا پیشنهاد می کنید برای ایام نوروز شنیدن کدام موسیقی یا خواندن کدام کتاب یا دیدن چه فیلمی را در دستور کار قرار دهند.
نمی توانم از اثر خاصی نام ببرم اما در کل پیشنهاد می کنم مخاطبان به آثار امیدبخش توجه نشان دهند یعنی آثاری که به اندازه مشکلات از روش مبارزه با مشکلات هم سخن می گویند. اگر بنا باشد با خواندن یا شنیدن یک اثر هنری، تنها به درد و اندوه آدم‌ها افزوده شود و اتفاق امیدبخشی نیفتاد چه فایده‌ای دارد؟

آرزوی قلبی‌تان در انتهای سال چیست؟
آرزوی قلبی ام این است که شادی و خوشحالی جزو لاینفک زندگی هموطنان باشد. شاد باشند و خوشحال. اگر در جامعه ای شاد زندگی کنیم مطمئنا خودمان هم شاد می شویم اما اگر در جامعه ای ناراحت زندگی کنیم دیر یا زود به آدم‎هایی ناراحت بدل میشویم. پس امیدوارم سال جدید، سالی پر از شادی و خوشحالی برای مردم‌مان باشد.

منبع:فرهنگخانه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : ADMIN | تاريخ : برچسب:خشایار اعتمادی,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |